یک خبر مهم و غیرسیاسی، روی خروجی تمام رسانه‌های خبری کشور قرار گرفت که باعث بهت و حیرت همه مردم شد. تیتر خبر این بود «افزایش 45 درصدی تا340 درصدی داروهای عادی و معمولی!؟»
در کنار این خبر جدول قیمت‌های جدید محصولات شرکت داروسازی زهراوی منتشر شد که دیدن قیمت‌ها دود از سر خواننده و بیننده خبر به هوا برد.
جدول مذکور تماما داروهایی است که اکثر داروخانه‌ها آن ها را بدون نسخه هم به مراجعین می‌دهند و داروهای خیلی معمولی می‌باشند!
قبل از اینکه وارد بحثمان شویم نگاهی بیندازیم به لیست داروها و افزایش سرسام آور قیمت آنها. بنا به اطلاعات این جدول، آمپول ب کمپلکس 161درصد، آمپول متوکلوپرامید 195درصد، آمپول جنتامایسین343 درصد، آمپول زاویترو که 42هزار تومان قیمت داشت با یک افزایش228 درصدی به مبلغ 136هزار تومان فروخته خواهد شد.
*کی بود،کی بود، من نبودم!
حالا با این افزایش قیمت‌های نجومی و سرسام آور، یقه چه کسی را باید بگیریم؟ وزارت بهداشت، بانک مرکزی، وزارت اقتصاد، مجلس، شرکت‌های داروسازی؟
قطعاً و یقیناً بجز شرکت‌های داروسازی که مانند سایر تولیدکنندگان، در این میانه بی‌تقصیر و خودشان نیز قربانی شرایط اقتصادی کشور هستند، وزارتخانه‌ها و نهادهای نامبرده همگی مقصر اصلی و درجه اول هستند!
معلوم نیست چرا آقایان، تلفن همراه و سایر کالاهای لوکس و بی‌خاصیت را با دارو یکسان در نظر می‌گیرند و قیمت ارز را برای دارو نیزهمسان آنها تعیین نرخ می‌کنند. سیاست‌های ظاهراً ضدرانتی و ضدفساد که قیمت دلار را تا مرز82 هزار تومان رسانده است باعث و بانی این افزایش قیمت شدید دارو شده است و تازه این داروها بسیار معمولی است و کمبودشان هم نگرانی ایجاد نمی‌کند ولی وقتی که افزایش قیمت ارز و ارز مبادله‌ای، شامل داروهای حیاتی و کمیاب می‌شود، آن‌وقت است که عمق فاجعه آشکار می‌شود که بیماران باید از نداری و فقر برای خرید دارو گوشه بیمارستان‌ها جان دهند!
ما با افزایش قیمت ارز و تک نرخی شدن آن مشکلی نداریم و از آن هم استقبال می‌کنیم و خوشحال می‌شویم که مبارزه با فساد در کشور در این بخش جدی گرفته شود اما آقایان تصمیم‌گیر در خصوص سیاست‌های ارزی باید بدانند که نمی‌توان نرخ ارز را تغییر داد ولی امکانات رفاهی ضدتورمی را برای مردم تغییر نداد و مدام بر آنها فشار وارد کرد.
آقای وزیر بهداشت! آقای وزیر اقتصاد! آقای فرزین! دستمزد کارگران نسبت به تورم عقب ماندگی 200 درصدی دارد، هزینه سبد معیشت یک خانوار4 نفره در ماه حدود30 میلیون تومان است اما در بهترین حالت حقوق یک کارگر 12 میلیون تومان است!
حال چگونه یک کارگر می‌تواند افزایش 300 درصدی دارو را تحمل کند؟ کدام سازمان بیمه‌گر از او حمایت می‌کند؟ سال‌هاست مصوبه قانونی داریم که پرداخت از جیب بیمار به 10 درصد برسد اما اینک 75 درصد هزینه درمان و دارو را مردم می پردازند! آقایان تصمیم‌گیر لطفاً کمی بخود بیایید و بفکرمردم باشید، آه بیماران بدون دارو را فراموش نکنید.
در کنار این خبر جدول قیمت‌های جدید محصولات شرکت داروسازی زهراوی منتشر شد که دیدن قیمت‌ها دود از سر خواننده و بیننده خبر به هوا برد.
جدول مذکور تماما داروهایی است که اکثر داروخانه‌ها آن ها را بدون نسخه هم به مراجعین می‌دهند و داروهای خیلی معمولی می‌باشند!
قبل از اینکه وارد بحثمان شویم نگاهی بیندازیم به لیست داروها و افزایش سرسام آور قیمت آنها. بنا به اطلاعات این جدول، آمپول ب کمپلکس 161درصد، آمپول متوکلوپرامید 195درصد، آمپول جنتامایسین343 درصد، آمپول زاویترو که 42هزار تومان قیمت داشت با یک افزایش228 درصدی به مبلغ 136هزار تومان فروخته خواهد شد.
*کی بود،کی بود، من نبودم!
حالا با این افزایش قیمت‌های نجومی و سرسام آور، یقه چه کسی را باید بگیریم؟ وزارت بهداشت، بانک مرکزی، وزارت اقتصاد، مجلس، شرکت‌های داروسازی؟
قطعاً و یقیناً بجز شرکت‌های داروسازی که مانند سایر تولیدکنندگان، در این میانه بی‌تقصیر و خودشان نیز قربانی شرایط اقتصادی کشور هستند، وزارتخانه‌ها و نهادهای نامبرده همگی مقصر اصلی و درجه اول هستند!
معلوم نیست چرا آقایان، تلفن همراه و سایر کالاهای لوکس و بی‌خاصیت را با دارو یکسان در نظر می‌گیرند و قیمت ارز را برای دارو نیزهمسان آنها تعیین نرخ می‌کنند. سیاست‌های ظاهراً ضدرانتی و ضدفساد که قیمت دلار را تا مرز82 هزار تومان رسانده است باعث و بانی این افزایش قیمت شدید دارو شده است و تازه این داروها بسیار معمولی است و کمبودشان هم نگرانی ایجاد نمی‌کند ولی وقتی که افزایش قیمت ارز و ارز مبادله‌ای، شامل داروهای حیاتی و کمیاب می‌شود، آن‌وقت است که عمق فاجعه آشکار می‌شود که بیماران باید از نداری و فقر برای خرید دارو گوشه بیمارستان‌ها جان دهند!
ما با افزایش قیمت ارز و تک نرخی شدن آن مشکلی نداریم و از آن هم استقبال می‌کنیم و خوشحال می‌شویم که مبارزه با فساد در کشور در این بخش جدی گرفته شود اما آقایان تصمیم‌گیر در خصوص سیاست‌های ارزی باید بدانند که نمی‌توان نرخ ارز را تغییر داد ولی امکانات رفاهی ضدتورمی را برای مردم تغییر نداد و مدام بر آنها فشار وارد کرد.
آقای وزیر بهداشت! آقای وزیر اقتصاد! آقای فرزین! دستمزد کارگران نسبت به تورم عقب ماندگی 200 درصدی دارد، هزینه سبد معیشت یک خانوار4 نفره در ماه حدود30 میلیون تومان است اما در بهترین حالت حقوق یک کارگر 12 میلیون تومان است!
حال چگونه یک کارگر می‌تواند افزایش 300 درصدی دارو را تحمل کند؟ کدام سازمان بیمه‌گر از او حمایت می‌کند؟ سال‌هاست مصوبه قانونی داریم که پرداخت از جیب بیمار به 10 درصد برسد اما اینک 75 درصد هزینه درمان و دارو را مردم می پردازند! آقایان تصمیم‌گیر لطفاً کمی بخود بیایید و بفکرمردم باشید، آه بیماران بدون دارو را فراموش نکنید.
فرهاد خادمی
