فیلم سینمایی «زودپز» به کارگردانی رامبد جوان که از روز سه شنبه هفدهم مهرماه در سینماهای سراسر کشور اکران خود را آغاز کرد به گواه سایت «سمفا» تا روز جمعه بعد از ظهر یعنی تنها در عرض سه روز که از قضا یکی از روزها هم بلیط فروشی سینماها نیم بها بود، توانسته چیزی نزدیک به 20 میلیارد تومان فروش داشته باشد. آمار عجیبی که صد البته در سینمای ایران و در ژانر کمدی مسبوق به سابقه بوده است و فیلم‌های زیادی توانسته‌اند مبالغ فروش بالایی را کسب کنند.
رامبد جوان که در قامت کارگردانی توانسته تیم خوب و جذابی را از لحاظ سینمایی و بصری دور هم جمع کند، ظاهراً توانسته فیلمی با لِول بالاتری از مابقی کارهایش به پرده سینماها بیاورد. کارهای قبلی رامبد جوان به غیر از فیلم خوب «ورود آقایان ممنوع» که در سال 1390 توانست مبلغی بیش از 5 میلیارد تومان از گیشه سینماها کاسب شود، آنچنان نتوانسته بود اقبال عمومی را از آن خود کند. ولی رامبد پس از سال‌ها دوری از فیلمسازی و سینما با جمع کردن این ترکیب در کنار هم نشان داد که می‌خواهد بعد از مدت‌ها نامش را در عرصه فیلمسازی دوباره بر سر زبان‌ها بیندازد و رکوردهای فروش و حضور را یک تنه جابجا و از آن خود کند. فیلم زودپز به مانند کُمدی‌هایی که این روزها در سینماهای کشور اکران شده و از قضا پرمخاطب نیز است، تِمی دهه شصتی دارد و روایت فیلمنامه این اثر در دوران موشک باران تهران در دهه شصت است و نوع پوشش و گویش و فضاسازی اینگونه روایت‌ها همواره برای مخاطبان قابل توجه بوده و هست و به نوعی برای کسانی که در دهه شصت به دنیا آمده‌اند و یا زیست کرده‌اند نوعی تجدید خاطرات محسوب می‌شود و مخاطب به راحتی می‌تواند با کاراکترهای فیلم، همزاد پنداری کند.
داستان زودپز از ترکیدن یک زودپز و اتفاقات پس از آن برای دو باجناق شروع می‌شود. محسن تنابنده و نوید محمدزاده در اولین تجربه مشترکشان در کنار یکدیگر به خوبی توانسته‌اند از پس کار بربیایند و سکانس‌های جذابی را خلق کنند. نوید محمدزاده که برای اولین بار در یک فیلمنامه کُمدی به ایفای نقش پرداخته به خوبی توانسته خود را از جهانِ جدی و درام جدا کند و با جهانِ فانتزی و کُمدی رامبد جوان وفق بدهد و در کنار محسن تنابنده که یکی از صاحبان سبک در این ژانر محسوب می‌شود، ترکیب جذاب و قابل قبولی را برای مخاطب آماده کند. از آنجایی که رامبد جوان برنامه ساز قهاری است و به خوبی در این سال‌ها توانسته در تلویزیون برنامه‌های جذابی را مقابل دوربین ببرد، طراحی صحنه و فضاسازی را به خوبی بلد است و در این کار تبحر دارد. از آنجا که این فیلم در دهه شصت روایت می‌شود به خوبی توانسته با طراحی صحنه رئال و حتی جلوه‌های ویژه‌ای که به واقعیت نزدیکند، مخاطب را راضی کند که تمامی سکانس‌ها در آن دهه فیلمبرداری شده و هیچ ارتباطی با دنیای امروز ندارد. فضاسازی آن هم روایتی از گذشته در فیلم‌های امروز تکنیک و همچنین وقت و حوصله فراوانی می‌خواهد که رامبد جوان همانطور که از خروجی مشخص است، به خوبی توانسته از پس این کار بیاید.
فیلمبرداری و تدوین این اثر هم کاملا قابل اعتناست. در 10 دقیقه ابتدایی فیلم به راحتی می‌توان فهمید که تدوین در کنار فیلمبردای از استاندارد بالایی برخوردار است و همین امر باعث شده که در کنار بازی و روایت درست، جذابیت‌های بصری خروجی کار نیز به شدت قابل درک و جذاب به نظر برسد. از آنجایی که فیلم در زمان حال فیلمبرداری شده ولی قرار است که روایتی از دهه شصت و بمباران داشته باشد، قطعاً کار تدوین و فیلمبرداری با اثری که در زمان حال فیلمبرداری و روایت می‌شود کاملاً فرق دارد و برای فیلمی همچون زودپز باید علاوه بر خلاقیت، زمان بیشتری نیز برای خلق صحنه‌ها در خروجی کار مصرف شود.
از زیبایی‌های بصری و تکنیکی و حتی بازی خوب بازیگران که بگذریم باید فیلم زودپز را کُمدی شریف نامگذاری کنیم. فیلمی که برخلاف کُمدی‌های امروزی، سخیف نیست و برای جذب مخاطب به سکانس‌های اروتیک و شوخی‌های جنسی روی نمی‌آورد. در هیچ یک از سکانس‌های زودپز، فیلمنامه پایش را از دایره اخلاق بیرون نمی‌گذارد و سعی کرده که همه در خدمت خانواده باشد و ساعات خوشی را برای آن‌ها رقم بزند. اثر جدید رامبد جوان به دلیل فضاسازی‌های متعدد و چابک سازی‌های متعدد توانسته به وضوح برای مخاطب چالش‌های فراوانی ایجاد کند و به راحتی جای خود را در دل مخاطب باز کند. اگر به دنبال دیدن یک کُمدی سرحال و خانوادگی هستید قطعا زودپز می‌تواند گزینه مناسبی باشد. رامبد جوان در آخرین کارش توانسته تجربه نه چندان خوشایند «قانون مورفی» را به دست فراموشی بسپارد و به اصطلاح با دست پر پا به میدان فیلمسازی بگذارد.
رامبد جوان که در قامت کارگردانی توانسته تیم خوب و جذابی را از لحاظ سینمایی و بصری دور هم جمع کند، ظاهراً توانسته فیلمی با لِول بالاتری از مابقی کارهایش به پرده سینماها بیاورد. کارهای قبلی رامبد جوان به غیر از فیلم خوب «ورود آقایان ممنوع» که در سال 1390 توانست مبلغی بیش از 5 میلیارد تومان از گیشه سینماها کاسب شود، آنچنان نتوانسته بود اقبال عمومی را از آن خود کند. ولی رامبد پس از سال‌ها دوری از فیلمسازی و سینما با جمع کردن این ترکیب در کنار هم نشان داد که می‌خواهد بعد از مدت‌ها نامش را در عرصه فیلمسازی دوباره بر سر زبان‌ها بیندازد و رکوردهای فروش و حضور را یک تنه جابجا و از آن خود کند. فیلم زودپز به مانند کُمدی‌هایی که این روزها در سینماهای کشور اکران شده و از قضا پرمخاطب نیز است، تِمی دهه شصتی دارد و روایت فیلمنامه این اثر در دوران موشک باران تهران در دهه شصت است و نوع پوشش و گویش و فضاسازی اینگونه روایت‌ها همواره برای مخاطبان قابل توجه بوده و هست و به نوعی برای کسانی که در دهه شصت به دنیا آمده‌اند و یا زیست کرده‌اند نوعی تجدید خاطرات محسوب می‌شود و مخاطب به راحتی می‌تواند با کاراکترهای فیلم، همزاد پنداری کند.
داستان زودپز از ترکیدن یک زودپز و اتفاقات پس از آن برای دو باجناق شروع می‌شود. محسن تنابنده و نوید محمدزاده در اولین تجربه مشترکشان در کنار یکدیگر به خوبی توانسته‌اند از پس کار بربیایند و سکانس‌های جذابی را خلق کنند. نوید محمدزاده که برای اولین بار در یک فیلمنامه کُمدی به ایفای نقش پرداخته به خوبی توانسته خود را از جهانِ جدی و درام جدا کند و با جهانِ فانتزی و کُمدی رامبد جوان وفق بدهد و در کنار محسن تنابنده که یکی از صاحبان سبک در این ژانر محسوب می‌شود، ترکیب جذاب و قابل قبولی را برای مخاطب آماده کند. از آنجایی که رامبد جوان برنامه ساز قهاری است و به خوبی در این سال‌ها توانسته در تلویزیون برنامه‌های جذابی را مقابل دوربین ببرد، طراحی صحنه و فضاسازی را به خوبی بلد است و در این کار تبحر دارد. از آنجا که این فیلم در دهه شصت روایت می‌شود به خوبی توانسته با طراحی صحنه رئال و حتی جلوه‌های ویژه‌ای که به واقعیت نزدیکند، مخاطب را راضی کند که تمامی سکانس‌ها در آن دهه فیلمبرداری شده و هیچ ارتباطی با دنیای امروز ندارد. فضاسازی آن هم روایتی از گذشته در فیلم‌های امروز تکنیک و همچنین وقت و حوصله فراوانی می‌خواهد که رامبد جوان همانطور که از خروجی مشخص است، به خوبی توانسته از پس این کار بیاید.
فیلمبرداری و تدوین این اثر هم کاملا قابل اعتناست. در 10 دقیقه ابتدایی فیلم به راحتی می‌توان فهمید که تدوین در کنار فیلمبردای از استاندارد بالایی برخوردار است و همین امر باعث شده که در کنار بازی و روایت درست، جذابیت‌های بصری خروجی کار نیز به شدت قابل درک و جذاب به نظر برسد. از آنجایی که فیلم در زمان حال فیلمبرداری شده ولی قرار است که روایتی از دهه شصت و بمباران داشته باشد، قطعاً کار تدوین و فیلمبرداری با اثری که در زمان حال فیلمبرداری و روایت می‌شود کاملاً فرق دارد و برای فیلمی همچون زودپز باید علاوه بر خلاقیت، زمان بیشتری نیز برای خلق صحنه‌ها در خروجی کار مصرف شود.
از زیبایی‌های بصری و تکنیکی و حتی بازی خوب بازیگران که بگذریم باید فیلم زودپز را کُمدی شریف نامگذاری کنیم. فیلمی که برخلاف کُمدی‌های امروزی، سخیف نیست و برای جذب مخاطب به سکانس‌های اروتیک و شوخی‌های جنسی روی نمی‌آورد. در هیچ یک از سکانس‌های زودپز، فیلمنامه پایش را از دایره اخلاق بیرون نمی‌گذارد و سعی کرده که همه در خدمت خانواده باشد و ساعات خوشی را برای آن‌ها رقم بزند. اثر جدید رامبد جوان به دلیل فضاسازی‌های متعدد و چابک سازی‌های متعدد توانسته به وضوح برای مخاطب چالش‌های فراوانی ایجاد کند و به راحتی جای خود را در دل مخاطب باز کند. اگر به دنبال دیدن یک کُمدی سرحال و خانوادگی هستید قطعا زودپز می‌تواند گزینه مناسبی باشد. رامبد جوان در آخرین کارش توانسته تجربه نه چندان خوشایند «قانون مورفی» را به دست فراموشی بسپارد و به اصطلاح با دست پر پا به میدان فیلمسازی بگذارد.
علی کلانتری