سوریه در طول نزدیک به دو هفته اخیر با شرایطی ویژه همراه شده است. روند تحولات نشان می‌دهد که فعالیت گروه‌های تروریستی قطعا بدون پشتوانه خارجی نبوده است. این گروه‌‌ها هر چند در ظاهر ادعا می‌کنند که نیروهای مردمی علیه نظام سوریه هستند اما ماهیت تروریستی و جنایتکار آنها بر هیچ کس پوشیده نیست و سابقه جنایتکار آنها با صدور بیانیه‌های به اصطلاح صلح طلبانه پاکسازی نمی‌شود. نکته اساسی آن است که اکنون بخش عمده‌ای از نیروهای این گروه‌ها را زندانیان و جانیان تشکیل می‌دهد که عملا جز کشتار و جنایت هیچ چیزی نمی‌دانند.
در همین حال نیز رویکرد رسانه‌های غربی مبنی بر معرفی آنها به عنوان نیروهای جهادی، معارضان سوری، مخالفان رئیس جمهور اسد و.. نمی‌تواند تطهیر کننده این پرونده سیاه باشد. در کنار این فرایندها نکته قابل توجه رویکرد برخی کشورهای منطقه از جمله ترکیه و برخی کشورهای عربی به حمایت از ترویست و موضع گیری لیه نظام سوریه با ادعای حمایت از آشتی ملی و مردم این کشور می‌باشد.
رفتارهای رسانه‌هایی همچون الجزیره قطر، آناتولی ترکیه و... نشانگر رویکرد همسوی آنها با رسانه‌های صهیونیستی و غربی است که از یک سو برآنند تا پیشروی گسترده‌ای را برای تروریست‌ها نشان دهند و از سوی دیگر مدعی سقوط ارتش و حتی نظام سوریه شوند. جنگ نظامی در سوریه با همه شدتی که دارد در برابر جنگ ادراکی متحدین تروریستها برای جا انداختن ضرورت تسلیم و ناکامی تفکر مقاومت، شبیه ترقه بازی است.
مواضع ایران و جبهه مقاومت در حمایت از سوریه به صراحت اعلام شده و هیچگونه تزلزل و عقب نشینی در کار نیست. رفتارهای صورت گرفته علیه سوریه یادآور سخنان وزیر خارجه گذشته بحرین است که زمانی عنوان کرده بود که ائتلافی از کشورهای عربی، ترکیه و اسرائیل باید برای امنیت منطقه براساس منافعشان اقدام کنند. رویکرد به چنین دیدگاهی شاهد در کوتاه مدت منافعی برای ترکیه و کشورهای عربی داشته باشد اما از یک سو نباید فراموش کرد که آمریکا و رژیم صهیونیستی پذیرنده وجود هیچ کشوری در منطقه نمی‌باشد و از سوی دیگر نیز تروریست‌ها هرگز دارای مکان ثابتی نبوده و در صورت متوقف نشدن به سایر کشورهای منطقه وارد می‌شوند. در این شرایط قطعا بازی در زمین حذف نظام سوریه اشتباه محاسباتی است که هزینه‌های سنگینی برای کشورهای منطقه از ترکیه و کشورهای عربی خواهد داشت.